Η Ελλάδα χρεωκόπησε το 2010. Λίγο αργότερα χρεωκόπησαν και άλλες Χώρες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος). Όλες οι Χώρες- και η Ελλάδα- υπέγραψαν «δανειακές συμβάσεις», τα περίφημα μνημόνια. Αυτές οι συμβάσεις, σε γενικές γραμμές, ρύθμιζαν το χρέος και τα επιπλέον χρήματα που έδιναν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να μην χρεωκοπήσουν.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, σε καμιά Χώρα δεν έχουν δοθεί τόσα πολλά χρήματα.
Όλες οι Χώρες, πλην Ελλάδας, εφάρμοσαν τα μνημόνια και σε 3-4 χρόνια εξήλθαν από τα μνημόνια. Διότι σε όλες τις Χώρες το κομματικό-πολιτικό σύστημα συμφώνησε και οι κυβερνήσεις εφάρμοσαν τα μνημόνια.
Στην Ελλάδα, ολόκληρο το κομματικό-πολιτικό σύστημα δαιμονοποίησε τα μνημόνια. Επιπλέον, άρχισαν οι πορείες, οι διαδηλώσεις και άλλα παρόμοια. Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι στην πορεία της 5ης Μαΐου 2010 κάποιοι εγκληματίες κουκουλοφόροι έκαψαν ζωντανούς τρεις ανθρώπους-εργαζόμενους στην τράπεζα Μαρφίν, στην οδό Σταδίου, στην Αθήνα. Και η αστυνομία και η δικαιοσύνη ακόμα να πράξουν το καθήκον τους.
Αντί να συζητήσουμε το πρόβλημα και να βρούμε λύσεις, αρχίσαμε να σκούζουμε και να βρίζουμε η μια παράταξη την άλλη. Και τους ξένους. Διότι είμαστε άνθρωποι της σύγκρουσης και όχι της συναίνεσης. Δεν ξέρουμε από διάλογο, συναίνεση, συμβιβασμό. Μάλιστα, αν υπάρξει συμβιβασμός, βρίζουμε τον άλλον ως προδότη. Επιπλέον, διότι είμαστε ανίκανοι και ανεύθυνοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Γιατί αυτές οι συμπεριφορές; Διότι είμαστε ανώριμοι, ανασφαλείς, πολιτικά υπανάπτυκτοι, κομπλεξικοί και αρχομανείς. Δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αξία και ανωτερότητα του άλλου. Ίσως από εδώ ξεκινάει και η αντίδρασή μας στην αξιολόγηση και στην αξιοκρατία. Και την ίδια στιγμή σκούζουμε και καταριόμαστε τους πολιτικούς και την κάθε κυβέρνηση για αναξιοκρατία και πελατειακές σχέσεις.
Από το 2010 και μετά πολλές χώρες του κόσμου (κυρίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και Διεθνείς Οργανισμοί (κυρίως Ευρωπαϊκοί θεσμοί και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) ασχολούνται με τα προβλήματα της Ελλάδας. Ίσως δεν έχει περάσει ημέρα, που κάποιοι άνθρωποι σε κάποια Χώρα ή σε κάποιο Διεθνή Οργανισμό να μην έχουν ασχοληθεί με την Ελλάδα.
Επιπλέον, η Ελλάδα υπογράφει συμβάσεις που δεν εφαρμόζει, λόγω πολιτικού κόστους. Δηλαδή, κοροϊδεύει τους άλλους. Αυτή η συμπεριφορά έχει κατακριθεί σε διεθνείς συσκέψεις. Είναι μια συμπεριφορά προβληματική και συνάμα κουραστική και προσβλητική.
Επομένως, δεν είναι περίεργο που ως Χώρα τους κουράσαμε, με τα προβλήματά μας και την συμπεριφορά μας. Γι’ αυτό μας βαρέθηκαν. Διαρκώς επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα είναι μια προβληματική Χώρα.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το πρόβλημα δεν το έχουν αυτοί που μας βαρέθηκαν, αλλά η Ελλάδα, δηλαδή εμείς. Και αφού έχουμε πρόβλημα, χρειάζεται να φροντίζουμε να το επιλύουμε.
Για τα προβλήματα της Χώρας υπεύθυνο είναι το κομματικό-πολιτικό σύστημα και η εκάστοτε κυβέρνηση. Όμως, στις δημοκρατίες ευθύνη έχει και ο λαός, διότι ο λαός υποστηρίζει το κομματικό-πολιτικό σύστημα και εκλέγει τις κυβερνήσεις. Δυστυχώς, ένα μεγάλο τμήμα του λαού δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του και έχει συνηθίσει να ρίχνει τις ευθύνες στους άλλους, ντόπιους και ξένους. Αυτό κάνουν οι ανεύθυνοι. Αλλά, με ανεύθυνους δεν μπορεί να προοδέψει μια Χώρα.
Ένα παράδειγμα «ανεύθυνης» συμπεριφοράς μας είναι το εξής: πριν την χρεωκοπία οι κυβερνήσεις έδιναν μεγάλες συντάξεις. Οι συνταξιούχοι έπαιρναν περισσότερα από όσα έπαιρναν ως εργαζόμενοι. Από τις αρχές του 1990 πρώτα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και αργότερα ο Τάσος Γιαννίτσης (υπουργός του Πασόκ) προσπάθησαν να πάρουν μέτρα για να σωθεί το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα. Τότε, κόμματα, συνδικάτα, πολιτικοί και πολίτες επαναστάτησαν. Μήπως ξεχάσαμε που ξηλώναμε τα πεζοδρόμια; Μήπως δεν ξέραμε (κόμματα, συνδικάτα, πολιτικοί και αρκετοί πολίτες) ότι οι μεγάλες συντάξεις ήταν με δανεικά;
Και μετά τη χρεωκοπία και την αναπόφευκτη μείωση των συντάξεων οι ίδιοι (κόμματα, συνδικάτα, πολιτικοί, πολίτες) σκούζουν, σιχτιρίζουν, βρίζουν ντόπιους και ξένους. Και κάποιοι από αυτούς τους πρωταίτιους κλαίνε σαν μωρές παρθένες.
Όταν κανείς υπερβαίνει νόμους, φυσικούς ή κοινωνικούς, επέρχεται η Νέμεσις. Μην το ξεχνάμε ποτέ, για να πορευόμαστε με σύνεση και μέτρο. Και υπευθυνότητα. Να προσέχουμε για να μην το ξαναπάθουμε.
Και μια απορία: γιατί κάποιοι που ξήλωναν τα πεζοδρόμια τη δεκαετία του 1990, για να μην αυξηθεί το όριο συνταξιοδότησης από τα 55 στα 58 και στα 60, σήμερα παρακαλούν να συνταξιοδοτηθούν στα 67;
Παύλος Μάραντος
marantosp@gmail.com
