Όλοι οι άνθρωποι κάποιες φορές «πρέπει» να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε. Από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα. Από το φαγητό που δεν θέλουμε αλλά πρέπει να φάμε μέχρι τις σπουδές που δεν θέλουμε αλλά πρέπει να σπουδάσουμε.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος κάνει μέσα του έναν αγώνα, ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει». Συνήθως, τα θέλω εκφράζουν αποκλειστικά το άτομο, τις επιθυμίες του, τις προσδοκίες του, ενώ τα πρέπει εκφράζουν τις απαιτήσεις της κοινωνίας, των γονιών, των μεγαλυτέρων κτλ. Καθένας παλεύει μέσα του ανάμεσα στα θέλω τα δικά του και στα πρέπει των άλλων. Αν ακολουθήσει μόνο τα δικά του θέλω, θα ξεκοπεί από τους άλλους, θα γίνει το «μαύρο» πρόβατο». Αν ακολουθήσει μόνο τα πρέπει των άλλων, θα νιώθει στερημένος, ανικανοποίητος κτλ. Επομένως, καθένας, αφού είναι κοινωνικό και λογικό ον, φροντίζει να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στα δικά του θέλω και στα πρέπει των άλλων. Οι περισσότεροι τα καταφέρνουν και πορεύονται στη ζωή τους καλά και με επιτυχία. Κάποιοι ακολουθούν μόνο τα θέλω και κάποιοι άλλοι μόνο τα πρέπει. Και στις δύο περιπτώσεις τα άτομα αυτά έχουν προβλήματα. Στην πρώτη περίπτωση, γιατί κάνουν ό,τι θέλουν, αγνοώντας τους άλλους. Στη δεύτερη περίπτωση, γιατί ακολουθούν τις επιταγές των άλλων, αγνοώντας τον εαυτό τους. Γι’ αυτό, υποστηρίζεται, ότι η άριστη λύση είναι η ισορροπία ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει. Πρόκειται για έναν αγώνα που πρέπει να κάνει καθένας με τον εαυτό του. Ίσως, ο μεγαλύτερος αγώνας που έχει να κάνει κανείς στη ζωή του, είναι ο αγώνας με τον εαυτό του.
Συνήθως, η ισορροπία ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει δεν είναι δύσκολη, γιατί το άτομο είναι δισυπόστατο, δηλαδή, είναι ταυτόχρονα «ατομικό» και «κοινωνικό». Η ατομικότητα εκφράζει την μοναδικότητα, την ξεχωριστή προσωπικότητα του κάθε ατόμου. Γι’ αυτό κάθε άτομο έχει τη δική του ατομική-ξεχωριστή πορεία, που δεν ταυτίζεται με την πορεία κανενός.
Η κοινωνικότητα εκφράζει το κοινό στοιχείο όλων των ατόμων. Η κοινωνία μαθαίνει τα άτομα ορισμένους όρους και τρόπους ζωής. Γι’ αυτό κάθε άτομο έχει μια κοινή πορεία, την πορεία της κοινωνίας. Ασφαλώς, κάθε άτομο «μαθαίνει» αλλά και βιώνει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο τα όσα η κοινωνία «επιβάλλει».
Έτσι για παράδειγμα, οι Έλληνες έμαθαν να γιορτάζουν το Πάσχα. Είναι η «γιορτή των Ελλήνων». Και βέβαια όλοι μας περιμέναμε να ξεχυθούμε στα χωριά μας, στην οικογένεια, στους συγγενείς και φίλους, για να γιορτάσουμε μαζί. Όμως.
Όμως, άλλο το θέλω και άλλο το πρέπει. Όλοι μας, λογικά σκεπτόμενοι, δεν θέλουμε να είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, αλλά πρέπει να μείνουμε στα σπίτια μας. Και μένουμε στο σπίτι γιατί πρέπει.
Το πρέπει το εκφράζει η κοινωνία-η πολιτεία και ισχύει για όλους. Επομένως, όλοι ως κοινωνικά όντα και ως πολίτες έχουμε υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία και στην πολιτεία να κάνουμε αυτό που πρέπει.
Άλλωστε, θα έχουμε χρόνο για στοχασμό και αναστοχασμό, αλλά και χρόνο για συναισθήματα αγάπης, αλληλεγγύης, ανοχής και όχι μόνο. Όσον αφορά την αγάπη- αυτές τις μέρες της αγάπης- αξίζει να θυμηθούμετον ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου:
«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός και κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν είμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπαρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται. Ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν. Ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέργει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι καταργηθήσονται, είτε γλώσσαις παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται».
Ευχαριστούμε όλους όσοι εργάζονται για να μας προσφέρουν όσα έχουμε ανάγκη εμείς που μένουμε σπίτι. Τους αγαπάμε!
Καλό Πάσχα – Χρόνια Πολλά!
Παύλος Μάραντος
marantosp@gmail.com
