Τρεις πολίτες συνήψαν συμβάσεις καταναλωτικής πίστης στην Πολωνία. Σύμφωνα με τις συμβάσεις αυτές, οφείλουν να καταβάλουν, πέραν του δανεισθέντος ποσού πλέον τόκων, πρόσθετα έξοδα και προμήθειες. Το εν λόγω κόστος της πίστωσης εκτός των τόκων είναι πολύ υψηλό και αντιστοιχεί σε αρκετές δεκάδες εκατοστιαίες μονάδες επί των ποσών των δανείων. Οι καταναλωτές προβάλλουν ότι το κόστος αυτό είναι υπέρμετρο και
παράλογο και ζητούν από ένα πολωνικό δικαστήριο να κηρύξει τις σχετικές ρήτρες καταχρηστικές. Δύο από τις ανωτέρω συμβάσεις προβλέπουν επίσης ότι η εξόφληση των δόσεων της πίστωσης γίνεται αποκλειστικά με καταβολή μετρητών σε υπάλληλο του δανειστή στην κατοικία του δανειολήπτη.
Το πολωνικό δικαστήριο ζητεί από το Δικαστήριο να ερμηνεύσει την οδηγία για τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων καταναλωτών 1. Ζητεί να διευκρινιστεί αν οι ρήτρες που αφορούν το κόστος της πίστωσης εκτός τόκων μπορούν να χαρακτηριστούν ως καταχρηστικές για τον λόγο και μόνον ότι το κόστος αυτό είναι προδήλως υπέρμετρο σε σχέση με την παροχή του επαγγελματία. Ερωτά επίσης αν η σύμβαση μπορεί να εξακολουθήσει να ισχύει μετά την κήρυξη της ακυρότητας των διατάξεων που απαιτούν να γίνεται η εξόφληση διά ζώσης στην κατοικία του καταναλωτή.
Στην απάντησή του, το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι μια συμβατική ρήτρα θεωρείται καταχρηστική όταν δημιουργεί εις βάρος του καταναλωτή σημαντική ανισορροπία μεταξύ των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων. Τέτοια ανισορροπία μπορεί να απορρέει από το γεγονός και μόνον ότι το κόστος εκτός τόκων το οποίο βαρύνει τον καταναλωτή είναι προδήλως δυσανάλογο σε σχέση με το ποσό του δανείου και τις σχετικές με τη χορήγηση και τη διαχείριση πίστωσης υπηρεσίες που παρέχονται ως αντιπαροχή.
Ωστόσο, κατά γενικό κανόνα, ο καταχρηστικός χαρακτήρας των ρητρών μπορεί να εκτιμηθεί μόνον εφόσον οι ρήτρες δεν αφορούν τον καθορισμό του κυρίου αντικειμένου της σύμβασης ή τον ανάλογο χαρακτήρα του τιμήματος ή της αμοιβής σε σχέση με τις υπηρεσίες που παρέχονται ως αντιπαροχή. Επομένως, εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να εξακριβώσει αν τούτο συμβαίνει εν προκειμένω. Εάν όχι, το εθνικό δικαστήριο θα πρέπει να εξετάσει αν η εθνική νομοθεσία, ως ρύθμιση που διασφαλίζει υψηλότερο επίπεδο προστασίας, επιτρέπει να γίνει τέτοια εκτίμηση.
Τέλος, εάν το εθνικό δικαστήριο κηρύξει άκυρη τη ρήτρα που απαιτεί να γίνεται η εξόφληση στην κατοικία του καταναλωτή, για τον λόγο ότι η συγκεκριμένη ρήτρα παρέχει στον δανειστή τη δυνατότητα να ασκήσει αθέμιτη πίεση, η εκτέλεση της σύμβασης ενδέχεται να είναι πλέον αδύνατη και, ως εκ τούτου, η σύμβαση μπορεί να κηρυχθεί άκυρη στο σύνολό της.
Ωστόσο, εάν το καταχρηστικό στοιχείο της ρήτρας μπορεί να διαχωριστεί από τα
υπόλοιπα στοιχεία της, η απάλειψή του ενδέχεται να αρκεί για την αποκατάσταση της ουσιαστικής ισορροπίας μεταξύ των συμβαλλομένων. Στην περίπτωση αυτή, η σύμβαση μπορεί να εξακολουθήσει να ισχύει και ο καταναλωτής μπορεί να επιλέξει οποιονδήποτε από τους τρόπους πληρωμής που επιτρέπονται κατά το εθνικό δίκαιο.
Contrary to popular belief, Lorem Ipsum is not simply random text. It has roots in a piece of classical Latin literature from 45 BC, making it over 2000 years old. Richard McClintock, a Latin professor at Hampden-Sydney College in Virginia, looked up one of the more obscure Latin words, consectetur, from a Lorem Ipsum passage, and going through the cites of the word in classical literature, discovered the undoubtable source. Lorem Ipsum comes from sections 1.10.32 and 1.10.33 of "de Finibus Bonorum et Malorum" (The Extremes of Good and Evil) by Cicero, written in 45 BC. This book is a treatise on the theory of ethics, very popular during the Renaissance. The first line of Lorem Ipsum, "Lorem ipsum dolor sit amet..", comes from a line in section 1.10.32.
The standard chunk of Lorem Ipsum used since the 1500s is reproduced below for those interested. Sections 1.10.32 and 1.10.33 from "de Finibus Bonorum et Malorum" by Cicero are also reproduced in their exact original form, accompanied by English versions from the 1914 translation by H. Rackham.
Ας πάρουμε για παράδειγμα δύο χώρες της Ευρώπης, μία από τον Βορρά και μία από τον Νότο, την Δανία και την Ελλάδα. Η Δανία έχει έκταση το 1/3 περίπου της Ελλάδας και το 1/2 περίπου τον πληθυσμό της Ελλάδας. Αλλά, έχει το τριπλάσιο περίπου κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) από την Ελλάδα, και την μικρότερη διαφθορά στον κόσμο, ενώ η Ελλάδα στη διαφθορά είναι στην 69η θέση, σε σύνολο 176 χωρών (έτος, 2016).
Γιατί υπάρχουν αυτές οι διαφορές μεταξύ Δανίας και Ελλάδας; Μήπως οι Δανοί είναι πιο έξυπνοι, πιο εργατικοί, πιο ηθικοί από τους Έλληνες; Ασφαλώς όχι. Όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο είναι περίπου ίδιοι. Η διαφορά ανάμεσα στην Δανία και στην Ελλάδα είναι πολιτική. Η πολιτική έκανε τη Δανία και την Ελλάδα αυτό που είναι. Η πολιτική έκανε τους αρχαίους Έλληνες να δημιουργήσουν τον Παρθενώνα, παγκόσμιο σύμβολο της δημοκρατίας, ενώ την ίδια εποχή οι Δανοί ήταν υπανάπτυκτοι. Με άλλα λόγια, καμία κοινωνία-κράτος δεν θα είναι για πάντα, όπως είναι. Τα πάντα ρει.
Τι ήταν αυτό που έκανε την Δανία μια ειρηνική, πλούσια και με τη μικρότερη διαφθορά χώρα; Απάντηση: Ήταν οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί. Η πολιτική έκανε τους Δανούς να φτιάξουν αυτούς τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς και οι θεσμοί συνέβαλλαν, ώστε οι Δανοί να γίνουν ειρηνικοί, ανεκτικοί, συναινετικοί. Οι άνθρωποι δημιουργούν και καταστρέφουν τους θεσμούς. Από τις επιλογές των ανθρώπων, των πολιτικών και των ψηφοφόρων, εξαρτάται η επιτυχής ή αποτυχημένη λειτουργία των θεσμών. Όλα λοιπόν είναι υπόθεση επιλογής, όλα είναι υπόθεση πολιτικής (David Runciman, Πολιτική, Μια μικρή ιστορία).
Ας εξετάσουμε τη συμπεριφορά των πολιτικών μας στο «Σκάνδαλο ή «Σκευωρία Novartis»: Πρόσφατα η ολομέλεια της Βουλής αποφάσισε τη συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής για να εξετάσει εάν υπήρξαν παρεμβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας (του κ. Παπαγγελόπουλου) στους δικαστές που ερευνούν το «Σκάνδαλο Novartis». Η επιτροπή αποφάσισε ότι δεν μπορούν να είναι μέλη της οι κ.κ. Πολάκης και Τζανακόπουλος, διότι θα κληθούν και ως μάρτυρες. Και, ασφαλώς, δεν μπορεί κάποιος να είναι ταυτόχρονα και μέλος της επιτροπής και μάρτυρας.
Ιστορικά, σε παρόμοιες περιπτώσεις, τα μέλη της επιτροπής που εξαιρέθηκαν αποχώρησαν από την επιτροπή χωρίς προβλήματα, διότι ακριβώς, δεν μπορεί ένα πρόσωπο να είναι ταυτόχρονα και μέλος της επιτροπής και μάρτυρας.
Οι κ.κ. Πολάκης και Τζανακόπουλος, ακολουθώντας τη γραμμή Σύριζα, αρνούνταν να αποχωρήσουν από την επιτροπή (τελικά αποχώρησαν). Έτσι, η επιτροπή ανέβαλε τη συνεδρίασή της. Μετά από την αδυναμία συνεδρίασης της επιτροπής, δήλωσαν:
-Νέα Δημοκρατία και ΚΙΝΑΛ: Ο Σύριζα παρεμποδίζει τη λειτουργία της επιτροπής για να μην καταθέσει ο κ Φρουζής (στέλεχος της Novartis).
-Σύριζα: Η πλειοψηφία της επιτροπής (Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ) διέλυσε την επιτροπή για να μην καταθέσει ο κ. Φρουζής.
Ερώτημα: ποιος λέει ψέματα; Την απάντηση την έχει δώσει εδώ και 2500 χρόνια ο Αριστοτέλης και βρίσκεται στην απάντηση στο ερώτημα: «ποιος ωφελείται»; Ποιος λοιπόν ωφελείται από τη μη λειτουργία της επιτροπής και από την μη κατάθεση του κ Φρουζή; Ο κοινός νους λέει ότι ωφελείται ο Σύριζα, διότι:
Α) Αν λειτουργήσει η επιτροπή πιθανόν να βρεθεί ένοχος ο κ. Παπαγγελόπουλος και πιθανόν και άλλα άτομα.
Β) Αν ο Σύριζα ήθελε να καταθέσει ο κ. Φρουζής, γιατί δεν τον κάλεσε τέσσερα χρόνια που ήταν κυβέρνηση; Υπόψη ότι η Ν.Δ. και το ΚΙΝΑΛ κάλεσαν τον κ. Φρουζή να καταθέσει.
Αν τα παραπάνω είναι ορθά, τότε ο Σύριζα είναι ένα κόμμα που λέει συνειδητά ψέματα. Δεν είναι δυνατόν ένα κόμμα που βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση και είναι εν δυνάμει η επόμενη κυβέρνηση να συμπεριφέρεται όπως ένα κομματίδιο, κάνοντας καραγκιοζιλίκια. Ούτε μπορεί να έχει ευρύτερη απήχηση στον λαό. Γι’ αυτό και η κατάρρευσή του είναι θέμα χρόνου. Οι πολίτες-ψηφοφόροι θα πρέπει να ξαναστείλουν τον Σύριζα στο 3,6%, εκεί που ήταν και του αρμόζει.
0Με βάση την εισαγωγή περί Ελλάδας και Δανίας, είναι αυτονόητον ότι στη Δανία η επιτροπή για τη Novartis θα λειτουργούσε κανονικά, στο πλαίσιο της δικαιοσύνης, χωρίς παρεμβάσεις. Γιατί; Διότι η πολιτική (πρόσωπα και θεσμοί) στη Δανία λειτουργεί, ενώ στην Ελλάδα υπολειτουργεί και δυσλειτουργεί με ευθύνη, κυρίως, της αριστεράς.
Επομένως, μην αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα δεν είναι Δανία. Δεν είναι για τους ίδιους λόγους που δεν είναι Ρουάντα, αν και κάποιος φίλος από τη Ρουάντα μου λέει συχνά: «εδώ Ελλάδα σαν πατρίδα μου».
Με την υπ’ αριθ. 17/2013 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας ακυρώθηκε διαταγή πληρωμής του δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας, την έκδοση της οποίας είχε πετύχει ανώνυμη τραπεζική εταιρεία, επειδή στηρίχθηκε σε συναλλαγματικές “ευκολίας”. Δηλαδή σε συναλλαγματικές, οι οποίες είχαν εκδοθεί χωρίς να υπάρχει νόμιμος λόγος για την έκδοσή τους, δηλαδή, χωρίς να υφίσταται οφειλή του αποδέκτη των συναλλαγματικών προς τον εκδότη τους.Για τον λόγο αυτό, ο αποδέκτης των συναλλαγματικών δεν μπορούσε να ευθύνεται για την πληρωμή των συναλλαγματικών, όπως σωστά κρίθηκε με τη δικαστική απόφαση.
Ειδικότερα, με την απόφαση έγινε δεκτή η ανακοπή του (φερόμενου σαν) οφειλέτη των συναλλαγματικών, ακυρώθηκε η διαταγή πληρωμής και απαλλάχθηκε ο αποδέκτης (οφειλέτης) των συναλλαγματικών από την υποχρέωση πληρωμής τους.
Σύμφωνα με την απόφαση, ο ανακόπτων ζητά με την κρινόμενη ανακοπή ν’ ακυρωθεί η διαταγή πληρωμής του δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας, με την οποία υποχρεώθηκε να καταβάλει στην καθ’ ης η ανακοπή ανώνυμη τραπεζική εταιρεία το ποσό των 58.300 €, για απαίτηση που πηγάζει από συναλλαγματικές, που αποδέχτηκε ο ανακόπτων.
Το σκεπτικό της απόφασης αναφέρει, ότι, από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1, 3, 9, 11, 15, 17, 21 και 28 του ν. 5325/1932 “περί συναλλαγματικής και γραμματίου εις διαταγήν”, προκύπτει, ότι η ενοχή (δηλαδή η υποχρέωση και η ευθύνη) από συναλλαγματική είναι μεν αναιτιώδης, αφού η αιτία της έκδοσής της δεν αποτελεί στοιχείο του κύρους της και συνεπώς ούτε της αγωγής προς πληρωμή της, όμως ο οφειλέτης από συναλλαγματική, όπως προπάντων είναι ο αποδέκτης της, μπορεί να επικαλεσθεί και ν’ αποκαλύψει την εσωτερική (υποκείμενη ή βασική) σχέση που τον συνδέει με τον εκδότη ή και τον κομιστή (αυτόν που κατέχει τη συναλλαγματική) της συναλλαγματικής, εφ’ όσον διατελεί σε προσωπική σχέση με αυτόν ή αν αυτός, κατά την κτήση της συναλλαγματικής, ενήργησε εν γνώσει του (δηλαδή με δόλο) προς βλάβη του οφειλέτη, προβάλλοντας την ένσταση, ότι δεν υπάρχει αιτία για την έκδοση ή την οπισθογράφηση της συναλλαγματικής, είτε διότι αυτή ήταν εξ αρχής ανύπαρκτη, παράνομη, ανήθικη ή ελαττωματική (λ.χ. εικονική) είτε διότι έληξε ή δεν επακολούθησε, οπότε αν η ένστασή του αποδειχθεί, καθίσταται ανενεργός η αξίωση από τη συναλλαγματική και ο οφειλέτης ελευθερώνεται, αφού διαφορετικά η πληρωμή της συναλλαγματικής θα οδηγούσε σε αδικαιολόγητο σε βάρος του πλουτισμό του κομιστή της συναλλαγματικής κατά τα άρθρα 904 επ. Α.Κ. (: του Αστικού Κώδικα).
Ο οφειλέτης δεν είναι πάντως αναγκαίο για να ελευθερωθεί να επικαλεσθεί ρητά τον προκαλούμενο από την πληρωμή της συναλλαγματικής αδικαιολόγητο σε βάρος του πλουτισμό του κομιστή της, αλλά αρκεί να αναφερθεί στα στοιχεία που καθιστούν χωρίς νόμιμη αιτία την υποχρέωσή του και, συνεπώς, αχρεώστητη την πληρωμή της συναλλαγματικής, ο δε κομιστής αυτής ενεργεί προς βλάβη του οφειλέτη, όταν κατά τον χρόνο κτήσης της συναλλαγματικής γνώριζε την ανυπαρξία ή την ελαττωματικότητα της αιτίας έκδοσης ή οπισθογράφησής της και την απέκτησε για να τον εμποδίσει ν’ αντιτάξει ουσιώδεις ενστάσεις από τις προσωπικές του σχέσεις με τον εκδότη ή τον προηγούμενο κομιστή της συναλλαγματικής και να επιτευχθεί έτσι η πληρωμή της, η οποία, χωρίς τη μεταβίβασή της, δεν θα επιτυγχανόταν. Έτσι, μόνη η γνώση της ύπαρξης των ενστάσεων δεν αρκεί, αλλ’ απαιτείται ο κομιστής να ενεργεί προς τον σκοπό να πληρωθεί η συναλλαγματική (ή η επιταγή). Σε περίπτωση που ο κομιστής είναι νομικό πρόσωπο, η γνώση και ο σκοπός βλάβης του οφειλέτη κρίνονται κατ’ αρχήν από το πρόσωπο του καταστατικού εκπροσώπου του [άρθρο 70 ΚΠολΔ (: Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας) – ΑΠ 1847/2005, ΔΕΕ 2006/645].
Με τον πρώτο λόγο του δικογράφου της ανακοπής του ο ανακόπτων εκθέτει, ότι οι συναλλαγματικές, βάσει των οποίων εκδόθηκε η ανακοπτόμενη διαταγή πληρωμής και την πληρωμή των οποίων αυτός είχε αποδεχθεί, ήταν συναλλαγματικές ευκολίας και δεν ενσωμάτωναν απαίτηση του εκδότη του κατά του ιδίου, γεγονός το οποίο γνώριζε η καθ’ ης η ανακοπή (δηλαδή η τράπεζα, δια των εκπροσώπων της) κατά την κτήση αυτών, αλλά παρά ταύτα ενήργησε προς βλάβη του και έλαβε τις συναλλαγματικές ως αξία ενεχύρου για να ματαιώσει την προβολή της ως άνω ένστασης από τον ανακόπτοντα προς τον εκδότη των συναλλαγματικών. Ο λόγος αυτός είναι νόμιμος, σύμφωνα με όσα αναφέρονται ανωτέρω στη νομική σκέψη και πρέπει να εξεταστεί περαιτέρω κατ’ ουσία.
Στη συνέχεια, με την απόφαση γίνεται δεκτό πως αποδείχτηκε, ότι οι συναλλαγματικές (τις οποίες εξέδωσε πελάτης της τράπεζας, αποδέχτηκε ο ανακόπτων και, μετά, ο εκδότης – πελάτης της τράπεζας τις παρέδωσε στην τράπεζα ως ενέχυρο και, κατά τη λήξη τους δεν πληρώθηκαν) ήταν συναλλαγματικές ευκολίας. Έγιναν αποδεκτές δε από τον ανακόπτοντα, λόγω των φιλικών του σχέσεων με τον εκδότη των συναλλαγματικών – πελάτη της τράπεζας, προκειμένου να διευκολύνει τη χρηματοδότηση της επιχείρησης του εκδότη από την καθ’ ης η ανακοπή τράπεζα, με την οπισθογράφησή τους λόγω ενεχύρου. Δηλαδή, η αποδοχή των συναλλαγματικών αυτών από τον ανακόπτοντα έγινε όχι σπουδαία και προς τον σκοπό ανάληψης οποιασδήποτε υποχρέωσης του αποδέκτη και κατά του οποίου (καθ’ ου) εκδόθηκε η διαταγή πληρωμής έναντι του εκδότη αυτών, αλλά φαινομενικά μόνο και, κατά τη μεταξύ τους συμφωνία, έγινε η αποδοχή για διευκόλυνση χρηματοδότησης της επιχείρησης (ανώνυμης εταιρείας) του εκδότη των συναλλαγματικών.
Η επιχείρηση του εκδότη των συναλλαγματικών αντιμετώπιζε πρόβλημα ρευστότητας κατά το 2008 και αδυνατούσε να εξοφλήσει τις οφειλές της προς την καθ’ ης η ανακοπή τράπεζα από τη χρήση συγκεκριμένης σύμβασης πίστωσης με αλληλόχρεο λογαριασμό. Την άσχημη οικονομική κατάσταση της εταιρείας του εκδότη των συναλλαγματικών γνώριζε η καθ’ ης η ανακοπή τράπεζα. Προκειμένου να μην καταγγελθεί η εν λόγω σύμβαση πίστωσης και να συνεχίσει να χρηματοδοτείται η ανώνυμη εταιρεία (του πελάτης της τράπεζας) ζήτησε ο εκπρόσωπός της από τον ανακόπτοντα να διευκολύνει τη χρηματοδότηση της εταιρείας με το να αποδεχθεί την πληρωμή των συναλλαγματικών, τις οποίες θα μεταβίβαζε στη συνέχεια η εταιρεία λόγω ενεχύρου προς την τράπεζα. Ωστόσο, καμία άλλη σχέση δεν συνέδεε αυτόν και την εταιρεία του, που θα δικαιολογούσε την αποδοχή των συναλλαγματικών, οι οποίες ήταν “ευκολίας”.
Συνεπώς, η καθ’ ης η ανακοπή κατά την κτήση των συναλλαγματικών ενήργησε προς βλάβη του αποδέκτη αυτών και συγκεκριμένα επιδίωξε να απολέσει ο αποδέκτης την ουσιώδη ένσταση της ανυπαρξίας απαίτησης, η οποία στηριζόταν στις προσωπικές σχέσεις αυτού και του εκπροσώπου της ανώνυμης εταιρείας – πελάτη της τράπεζες.
Από τις αποδείξεις προκύπτει, ότι, πέρα από την αναφερόμενη γνώση του εκπροσώπου της καθ’ ης τράπεζας, διευθυντή της, ότι οι εν λόγω συναλλαγματικές είναι ευκολίας και εκδόθηκαν για τη διευκόλυνση της χρηματοδότησης της ανώνυμης εταιρείας – πελάτη της τράπεζας, τα αρμόδια για την παραλαβή των αξιογράφων όργανα της καθ’ ης τράπεζας (υπάλληλοι), αντιλαμβανόμενα, ότι δεν υπάρχει υποκείμενη σχέση που να δικαιολογεί την έκδοση και αποδοχή των αξιογράφων (συναλλαγματικών), δεν προέβησαν εσκεμμένα σε κανένα έλεγχο για να διαπιστώσουν αν υπάρχει υποκείμενη σχέση που να δικαιολογεί την αποδοχή από τον ανακόπτοντα των επίδικων συναλλαγματικών, αρκέστηκαν δε τυπικά στην παραλαβή των ως άνω εγγράφων (τα οποία είχε προσκομίσει ο εκπρόσωπος της ανώνυμης εταιρείας – πελάτη της τράπεζας, σύμφωνα με ειδική επισήμανση σε άλλο σημείο του σκεπτικού της απόφασης), τα οποία ουδόλως σχετίζονται με την έκδοση και αποδοχή των επίδικων συναλλαγματικών, προκειμένου να είναι “τυπικά” κατοχυρωμένοι.
Κατά συνέπεια η καθ’ ης (τράπεζα) κατά τον χρόνο κτήσης των συναλλαγματικών γνώριζε, ότι αυτές είναι “ευκολίας” και, παρά ταύτα, έλαβε αυτές ως αξία ενεχύρου, ενήργησε δε κατ’ αυτόν τον τρόπο προς βλάβη του αποδέκτη αυτών, αφού με την κτήση τους επιδιώχθηκε από την καθ’ ης η απώλεια της ένστασης του αποδέκτη αυτών – καθ’ ου η διαταγή πληρωμής κατά του εκδότη των συναλλαγματικών για την ανυπαρξία χρέους, που δικαιολογούσε την αποδοχή συναλλαγματικών.
Κατόπιν των ανωτέρω, πρέπει να γίνει ως κατ’ ουσία βάσιμος ο πρώτος λόγος της ανακοπής και ν’ ακυρωθεί η ανακοπτόμενη διαταγή πληρωμής.
Πρόκειται για μια από τις σημαντικές δικαστικές αποφάσεις, μέσω των οποίων γίνεται σε βάθος και ουσιαστική έρευνα των υποθέσεων και αποφεύγονται οι τυπικές και επιφανειακές λύσεις.
Άλλωστε, την αγορά είναι γνωστά τα αξιόγραφα (κυρίως επιταγές και συναλλαγματικές) ευκολίας, τα οποία δέχονται και υπογράφουν πολλοί καλόπιστοι και έντιμοι εμπορευόμενοι, πιστεύοντας, ότι δεν πρόκειται οι ίδιοι να επιβαρυνθούν με οφειλές, για τις οποίες δεν ευθύνονται. Όμως, στο τέλος, δέχονται άγριες επιθέσεις από τις τράπεζες, οι οποίες, σπάνια τηρούν τις αρχές της καλής πίστης και των χρηστών συναλλακτικών ηθών.
Συνεπώς, η ανωτέρω απόφαση διευρύνει τον δρόμο για την προσέγγιση της αληθινής Δικαιοσύνης, η οποία δοκιμάζεται σκληρά μαζί με τα αναρίθμητα τραγικά θύματα των τραπεζών.
Ο Σόρος είναι ένας πάμπλουτος, Ουγγρο-Εβραίος, μεγαλοεπενδυτής, φιλελεύθερος. Αυτές και μόνο οι τέσσερις ιδιότητες (πάμπλουτος, Εβραίος, μεγαλοεπενδυτής, φιλελεύθερος,) τον κάνουν μισητό σε πολλούς και στην Ελλάδα. Γιατί άραγε;
Επειδή είναι πάμπλουτος και οι πάμπλουτοι είναι λίγοι και ξεχωρίζουν, διακρίνονται. Ενώ οι άλλοι είναι πολλοί, χάνονται στην ανωνυμία, παραμένουν αδιάκριτοι (δεν διακρίνονται). Με άλλα λόγια, ο Σόρος δεν είναι σωρός αλλά προεξέχει. Και πολλοί που βρίσκονται στο σωρό δεν αντέχουν τη διάκριση του Σόρου.
Επειδή είναι Εβραίος και κάποιοι μισούν τους Εβραίους, γιατί τους θεωρούν υπεύθυνους για όλα τα δεινά του κόσμου και του Ελληνισμού. Και, μάλλον, ξεχνούν ότι οι Εβραίοι και οι Έλληνες είναι οι δυο πιο ανθεκτικοί και δυναμικοί λαοί της Μεσογείου.
Επειδή είναι μεγαλοεπενδυτής, άρα κερδοσκόπος, άρα κεφαλαιοκράτης, άρα καταδικαστέος, γιατί «πίνει το αίμα του λαού».
Επειδή είναι φιλελεύθερος. Από όλες τις ιδιότητές του, ίσως αυτή (η ιδιότητα του φιλελεύθερου) είναι η πιο επικίνδυνη. Γιατί αγωνίζεται για την ελευθερία.
Αγωνίζεται εναντίον κάθε ολοκληρωτισμού. Είναι θιασώτης της «Ανοιχτής Κοινωνίας». Και ανοιχτή κοινωνία είναι αυτή που είναι ανοιχτή σε ιδέες, ιδεολογίες, θεωρίες, σκέψεις, απόψεις, αξίες κτλ.
Παρενθετικά: Θεωρητικός και θιασώτης της «Ανοιχτής Κοινωνίας» είναι ο Κάρλ Πόπερ, ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του 20ου αιώνα.
Ο Σόρος από τα χρόνια του ψυχρού πολέμου έχει ξοδέψει δισεκατομμύρια ευρώ για την προώθηση της ανοιχτής κοινωνίας. Συνέχισε το έργο του και μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού/ σοσιαλιστικού παραδείσου. Το έργο του εστιάζεται, κυρίως, στις πρώην κομμουνιστικές χώρες, γιατί εκεί υπάρχουν τα μεγάλα προβλήματα.
Ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων ευεργετών. Τελευταία, τον Φεβρουάριο του 2018, έδωσε όλη σχεδόν την περιουσία του στο ίδρυμα «Ανοιχτή Κοινωνία», για να συνεχίσει το έργο του.
Όπως φαίνεται, ο Σόρος έχει πολλούς εχθρούς. Ίσως, γιατί και η ελευθερία έχει πολλούς εχθρούς. Πολλοί είναι οι πολέμιοι της ελευθερίας. Είναι οι κάθε λογής ολοκληρωτισμοί, που δεν αντέχουν την ελευθερία. Γιατί «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», ενώ οι εχθροί της είναι φοβισμένα ανθρωπάκια ή κουρντισμένα στρατιωτάκια.
Οι θεωρίες συνωμοσίας οργιάζουν για τον Σόρο. Όμως, όταν υπάρχουν κάποιες χιλιάδες συμπολίτες μας, που πίστεψαν τα παραμύθια του Αρτέμη Σώρα. Όταν κάποιες χιλιάδες άνθρωποι πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν. Όταν υπάρχουν κάποιες χιλιάδες πολίτες που πιστεύουν ότι τα μνημόνια έφεραν τη χρεωκοπία και όχι η χρεωκοπία τα μνημόνια. Όταν λοιπόν υπάρχουν αυτά, και άλλα πολλά, τότε, δεν είναι περίεργο που στην Ελλάδα κάποιοι βρίζουν τον Σόρο και εξυμνούν τον Σώρα, που πρόσφατα αποφυλακίστηκε.
Η ανασφάλεια, η έλλειψη γνώσης, η έλλειψη ορθολογισμού οδηγούν σε ανορθολογικές αναζητήσεις. Οδηγούν στον Σώρα και όχι στον Σόρο. Κάποιοι εύκολα πιστεύουν οτιδήποτε τους σερβίρουν. Εύκολα γίνονται οπαδοί και ακολουθούν κάθε λογής Μεσσίες.
Η ανοιχτή κοινωνία στηρίζεται στον ορθολογισμό και στην κριτική σκέψη. Κάθε θεωρία, ιδέα, ιδεολογία, άποψη εξετάζεται και διερευνάται ανοιχτά και δημόσια και, με βάση ορισμένα κριτήρια και ορισμένες αρχές, μπορεί να αποδειχθεί αληθής ή ψευδής. Δεν υπάρχουν δοσμένες εκ των προτέρων αλήθειες από τον πάπα, από το κόμμα, από τον λαό κτλ. Δεν γίνονται δεκτά δόγματα.
Αν μια θεωρία γίνει δεκτή ως αληθής, θα ισχύει μέχρις ότου διαψευστεί από κάποια άλλη θεωρία. Και αυτός ο αγώνας για την ανεύρεση και επικράτηση της αλήθειας τελειωμό δεν έχει.
Οι θεωρίες και οι ιδεολογίες είναι ανθρώπινο δημιούργημα και ως τέτοιο δεν μπορεί να είναι τέλειο και παντοτινά αληθινό. Άρα, κάθε ανθρώπινο δημιούργημα είναι ατελές και ως εκ τούτου υπάρχει ένας διαρκής αγώνας για την τελείωσή του. Αγώνας με βάση τον ορθό λόγο και όχι με δογματικές αντιλήψεις και θεωρίες συνωμοσίας.
Πολλοί άνθρωποι είναι «κολλημένοι» σε θεωρίες και δόγματα, γι’ αυτό δυσκολεύονται ή και αρνούνται να δεχτούν κάτι διαφορετικό. Να δεχτούν ότι η αλήθεια δεν κατέχεται, αλλά προσεγγίζεται.
Αν γίνει δεκτό ότι υπάρχουν αλάνθαστες θεωρίες/ιδεολογίες, τότε, τίθεται το αμείλικτο ερώτημα: γιατί είναι ορθή η δική σου θεωρία/ιδεολογία και όχι η δική μου; Το πρόβλημα ξεπερνιέται με την αποδοχή του ορθού λόγου, με βάση τον οποίο κρίνεται η επαλήθευση ή διάψευση κάθε θεωρίας. Τον ορθό λόγο, στον οποίο στηρίζεται και στηρίζει η επιστήμη και η ανοιχτή κοινωνία.
Και να θέλει κάποιος να αγιάσει, ο Σύριζα δεν τον αφήνει. Όπως φαίνεται, δεν είναι δυνατόν ένας πολίτης να ξεχάσει «τα έργα και τις ημέρες» του Σύριζα. Ας θυμηθούμε λοιπόν ένα από τα πολλά κατορθώματα της διακυβέρνησής του.
Συγκεκριμένα:
Τον Απρίλιο του 2016, όταν κυβερνούσε ο Σύριζα, οι αντιεξουσιαστές κατέλαβαν το ξενοδοχείο City Plaza (στην Αθήνα)και το είχαν μετατρέψει σε χώρο φιλοξενίας μεταναστών. Επί τρία ολόκληρα χρόνια η κυβέρνηση Σύριζα δεν έκανε τίποτα για να τερματιστεί η κατάληψη.
Όταν άλλαξε η κυβέρνηση και ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία, τον Ιούλιο 2019, οι αντιεξουσιαστές έληξαν την κατάληψη του ξενοδοχείου, γιατί φοβήθηκαν την επέμβαση της αστυνομίας. Άλλωστε, ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοΐδης είχε προειδοποιήσει ότι το «φρούτο» των καταλήψεων κτηρίων θα λάβει τέλος.
Η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να βρει το δίκιο της, αλλά εις μάτην. Προσέφυγε πρώτα στην αστυνομία και μετά στη δικαιοσύνη. Ύστερα από απίστευτες ταλαιπωρίες πέτυχε να εκδοθεί μια απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών, με την οποία διατάχθηκε η έξωση των καταληψιών. Όμως, η απόφαση ουδέποτε εκτελέστηκε από την αστυνομία, παρ’ ότι είχε υποχρέωση να την εκτελέσει. Ο τότε υπουργός κ. Τόσκας παρίστανε τον κουφό. Γιατί άραγε; Διότι αυτές τις οδηγίες είχε από τον Σύριζα. Δεν θα έπρεπε να κακοκαρδίσει τους αντιεξουσιαστές.
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, οι λογαριασμοί του ξενοδοχείου έτρεχαν (π.χ. φόροι, νερό, ηλεκτρικό). Οι λογαριασμοί το 2018 έφτασαν τις 141.990 ευρώ. Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι αρχές κινήθηκαν για να κατάσχουν το σπίτι της ιδιοκτήτριας, οπότε αυτή αναγκάστηκε να το πουλήσει για να πληρώσει τα χρέη και να αποφύγει την καταδίκη της.
Αφού η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου κ. Παπαχελά δεν έβρισκε το δίκιο της στην Ελλάδα του Σύριζα, αναγκάστηκε να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το δικαστήριο έκρινε ότι «η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στους αιτούντες 300.000 ευρώ για απώλεια εργασιών (χρηματική ζημία) και 2.500 ευρώ για έξοδα. Έπρεπε επίσης να πληρώσει στην κυρία Παπαχελά 10.000 ευρώ για μη χρηματική ζημία». Δηλαδή, σύνολο: 312.500 ευρώ.
Μετά την καταδίκη της Ελλάδας, κάποιοι (λογικά αριστερούληδες) επέκριναν την κ. Παπαχελά, γιατί προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Στέλιος Πέτσας ανέφερε για το εν λόγω θέμα: «Η κατάληψη, για τρία ολόκληρα χρόνια, του ξενοδοχείου City Plaza είναι μια κωμικοτραγική υπόθεση που ξεγυμνώνει την ανευθυνότητα και την ανεπάρκεια της προηγούμενης κυβέρνησης. Μια κατάληψη που έληξε στις 10 Ιουλίου 2019, μόλις δηλαδή έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία, προφανώς επειδή οι “αλληλέγγυοι καταληψίες” γνώριζαν ότι η νέα Κυβέρνηση θα έκανε αυτό που έπρεπε. Χθες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για την κατάληψη. Ο λογαριασμός: 312.500 ευρώ. Θα τον πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ για την ανεύθυνη συμπεριφορά του; Ή θα τον φορτώσει και αυτόν στους φορολογούμενους;».
Δύο μόνο ερωτήματα που αφορούν όλους τους Έλληνες, δεξιούς και αριστερούς;
Α) Το Σύνταγμα της Ελλάδας κατοχυρώνει και άρα προστατεύει το «δικαίωμα της ιδιοκτησίας», ναι ή όχι; Ασφαλώς ναι.
Β) Η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου, ναι ή όχι; Ασφαλώς ναι. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, τα δικαιώματα του ανθρώπου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους και όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους.
Και αφού αυτά ορίζει το Σύνταγμα, οι λαλίστατοι «δικαιωματιστές» του Σύριζα ενδιαφέρονται μόνο για το «δικαίωμα» της παράνομης κατάληψης και όχι για τα δικαιώματα που προστατεύει το Σύνταγμα.
Επί πλέον, γιατί ο Σύριζα τόσα χρόνια παρίστανε τον κουφό; Γιατί δεν εφάρμοζε την απόφαση του δικαστηρίου; Το χάϊδεμα των αντιεξουσιαστών προηγείται από την εφαρμογή του Συντάγματος;
Και αφού, όπως αποδεικνύεται, ο Σύριζα χαϊδεύει την άκρα αριστερά, γιατί ενοχλείται από την «θεωρία των δύο άκρων»; Έχει συνειδητοποιήσει ότι πλέον υπάρχει μόνο ένα άκρο, το άκρο της αριστεράς;
Το ερώτημα έρχεται αβίαστα: Είναι δυνατόν οι πολίτες να ξεχάσουν τέτοια «κατορθώματα» του Σύριζα;
Ο Σύριζα έχει διαπράξει εγκλήματα διαρκείας εναντίον της οικονομίας της Χώρας. Πριν μερικά χρόνια, η ψευτο-αριστερά του Σύριζα ήταν ανίκανη να κάνει πραγματική αντιπολίτευση. Γι’ αυτό άρχισε τις παράνομες (ακτιβιστικές τις είχε βαφτίσει) ενέργειες του τύπου «Δεν πληρώνω» και «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη». Και συνέχισε με καταλήψεις διοδίων, δημοσίων υπηρεσιών, καταστημάτων, συμβολαιογραφείων κτλ.
Μια κατάσταση κοινωνικής ανομίας, που διαμορφώνει αρνητικές συμπεριφορές και δηλητηριάζει το κοινωνικό σώμα. Μια κατάσταση, που, στην πορεία του χρόνου, διαμορφώνει ψευδείς συνειδήσεις, αφού κάποιοι νομίζουν πως έχουν δικαίωμα να μην πληρώνουν, να κάνουν καταλήψεις κτλ.
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, που λόγω οικονομικής κρίσης, δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Κάποιοι από αυτούς, όντας αφελείς, έχουν πειστεί να μην πληρώνουν- και πράγματι δεν πληρώνουν- τις υποχρεώσεις τους, έστω κι’ αν μπορούν.
Βέβαια, η λογική του «Δεν πληρώνω» οδήγησε κάποιες δημόσιες επιχειρήσεις (ΔΕΗ, Αστικές Συγκοινωνίες κτλ.) στην κατάρρευση. Επίσης, η λογική «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» οδήγησε τις τράπεζες στην κρίση.
Όμως, είναι πλέον γνωστό ότι οι Ελληνικές τράπεζες δεν είχαν προβλήματα. Αντίθετα, είχαν μεγάλη ανάπτυξη και είχαν επεκταθεί στα Βαλκάνια. Τις τράπεζες τις χρεωκόπησε το κράτος. Είναι γνωστό ότι το κράτος κούρεψε τα δικά του ομόλογα (Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου), που είχαν οι τράπεζες. Επίσης, το κράτος με νομοθετικές ρυθμίσεις απαγόρευσε στις τράπεζες να απαιτήσουν τα δάνεια που είχαν δώσει σε επιχειρήσεις και ιδιώτες.
Έτσι, οι τράπεζες, που πριν την κρίση είχαν ενεργητικό 400 (τετρακόσια) δις ευρώ, ξεπουλήθηκαν από τον Σύριζα στους ξένους για ένα (1) δις ευρώ. Αυτό είναι ένα από τα εγκλήματα του Σύριζα, που δεν έχει γίνει ευρέως γνωστό. Να το καταλάβουμε όλοι. Στην Ελλάδα, οι τράπεζες δεν είχαν πρόβλημα. Τις χρεωκόπησε το κράτος και πρωτίστως το ψευτο-αριστερό συναπάντημα με τις σαλταδόρικες ενέργειες του τύπου «Δεν πληρώνω» και τις λαϊκιστικές πολιτικές του τύπου «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη». Και αυτό είχε περαιτέρω αρνητικές συνέπειες στην οικονομία.
Βέβαια, όταν το ψευτο-αριστερό συναπάντημα έγινε εξουσία, έπαθε «μούγκα». Δεν ξαναείπε τα συνθήματα «Δεν πληρώνω» και «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη». Όμως, τις αρνητικές συνέπειες των ψευτο-αριστερών σαλταδόρων συνεχίζει να τις υφίστανται η Χώρα και οι πολίτες.
Αν η ψευτο-αριστερά ήθελε να συνδράμει τα κατώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, δεν θα προέβαινε σε αυτές τις παράλογες και παράνομες ενέργειες. Αντίθετα, θα πίεζε την κυβέρνηση να μειώσει την ορολογία στους φτωχότερους, να αυξήσει τα κοινωνικά επιδόματα στους πάσχοντες και άλλα παρόμοια. Αυτά συνιστούν «κοινωνική» πολιτική. Αυτά τα μέτρα παίρνουν οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Αυτά τα μέτρα ωφελούν πραγματικά τα κατώτερα στρώματα.
Αλλά, όπως αποδεικνύεται, η ψευτο-αριστερά δεν ενδιαφερόταν για τη βελτίωση της ζωής των κατώτερων κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων. Το αντίθετο. Ήθελε την εξαθλίωσή τους για να μπορεί να τα χειρίζεται κατά βούληση, κυρίως, για να κατακτήσει την εξουσία.
Ανάμεσα στα άλλα δεν πρέπει να ξεχαστεί και το ντελίριο του κ. Τσίπρα: «Είμαστε από άλλο υλικό φτιαγμένοι»! Σωστά. Όσοι έκαναν καριέρα με τις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων, όσοι ήταν αιώνιοι φοιτητές, όσοι δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, όπως ακριβώς ο κ. Τσίπρας, μπορούν να λένε: «Είμαστε από άλλο υλικό φτιαγμένοι»! Δηλαδή, δεν μοιάζουν με αυτούς που δεν κάνουν καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων, που δεν είναι αιώνιοι φοιτητές, που έχουν δουλέψει στη ζωή τους. Τόσο απλά. Αλλά η ψευτο-αριστερή πανουργία θέλει και προσπαθεί να παρουσιάσει το αρνητικό ως θετικό, την κατάντια ως κατόρθωμα!
Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει καλά από μηχανισμούς και συσχετισμούς εξουσίας. Από τα μαθητικά του χρόνια θητεύει σε μηχανισμούς, τακτικές, ανταγωνισμούς, συγκρούσεις και άλλα παρόμοια. Επόμενο είναι να έχει γίνει ξεφτέρι σε αυτά. Όμως, αυτά τα προσόντα μπορεί να αντιστοιχούν σε έναν μικρομεσαίο παλαιοκομμουνιστή συνδικαλιστή και όχι σε έναν πρωθυπουργό.
Συμπερασματικά: οι ενέργειες του τύπου «Δεν πληρώνω» και «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» συνιστούν ψυχοπαθολογικό φαινόμενο. Ταυτόχρονα, συνιστούν έγκλημα, γιατί κατέστρεψαν επιχειρήσεις και πολίτες. Κατέστρεψαν την οικονομία. Συνήθως, σε τέτοιες ενέργειες προβαίνουν οι ιδεοληπτικοί, αυτοί που αρνούνται την πραγματικότητα, αυτοί που ξέρουν μόνο από σύγκρουση και όχι από συναίνεση.
Είναι γνωστό πως η “ποινή” του θανάτου δεν είναι πραγματική ποινή. Αποτελεί έγκλημα που διαπράττουν μέχρι και σήμερα πολλά κράτη που δεν αναγνωρίζουν και, συνεπώς, δεν σέβονται τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, μεταξύ των οποίων προεξέχον είναι το δικαίωμα στη ζωή και στην ανθρώπινη αξία (αξιοπρέπεια).
Στη χώρα μας η θανατική ποινή έχει καταργηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Ο θάνατος δεν αναγνωρίζεται σαν “ποινή” ούτε σαν μέσο “σωφρονισμού”. Το ίδιο ισχύει σε όλα τα άλλα Κράτη – Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θλιβερή εξαίρεση αποτελούν οι περισσότερες από τις Πολιτείες των ΗΠΑ, στις οποίες η θανατική ποινή εντάσσεται στο σύστημα του υποτιθέμενου “σωφρονισμού” και χρησιμοποιείται σαν μέσο γενικής πρόληψης. Δηλαδή σαν φόβητρο κατά των επίδοξων εγκληματιών για να μην παρανομούν.
Η θανατική “ποινή” εφαρμόζεται ακόμη σε 32 από τις Πολιτείες των ΗΠΑ. Στις περισσότερες χρησιμοποιείται η θανατηφόρα ένεση και σε κάποιες προβλέπονται και άλλοι τρόποι δολοφονίας και βασανισμού του καταδικασμένου, όπως είναι η ηλεκτρική καρέκλα, ο θάλαμος αερίων και το εκτελεστικό απόσπασμα.
Η βάρβαρη αυτή κρατική εγκληματική πράξη προβλέπεται από τον νόμο σε 58 κράτη του πλανήτη. Στον υπόλοιπο κόσμο, 97 χώρες την έχουν καταργήσει επισήμως, ενώ συνολικά 140 κράτη δεν έχουν προβεί σε εφαρμογή της την τελευταία δεκαετία ή την επιτρέπουν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως σε περιόδους πολέμου.
Παρά την κατάργηση της “ποινής” του θανάτου στα περίπου δύο τρίτα της υφηλίου, παραμένει σε ισχύ και, μάλιστα, στις πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου, στην Κίνα, την Ινδία και την Ινδονησία.
Ιδιαίτερη προσήλωση σε αυτήν την “ποινή” έχουν οι πιστοί του Ισλάμ που δεν παραλείπουν να την εφαρμόζουν όχι μόνο κατά των “άπιστων”, τους οποίους εξοντώνουν ατιμωρητί, αλλά και μεταξύ τους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να τιμωρήσουν προδότες και ολιγόπιστους. Πάντοτε χωρίς δίκη ή κατόπιν δίκης – παρωδίας!
Το πρόβλημα της θανατικής ποινής συχνά έρχεται στην επικαιρότητα στην Ελλάδα, επειδή το αναφέρουν κάποιοι, που εμφανίζονται σαν να ενδιαφέρονται, ειδικά αυτοί, για την καταπολέμηση ορισμένων εγκλημάτων.
Πρόκειται για δεδηλωμένους “οπαδούς” της θανατικής ποινής, που προτείνουν να θεσπιστεί μόνο για “ορισμένες κατηγορίες” εγκλημάτων, όπως είναι τα εγκλήματα κατά ανηλίκων και για το εμπόριο ναρκωτικών. Οι υπέρμαχοι της θανάτωσης των καταδικασμένων ανήκουν σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις, κυρίως όμως ακούγονται οι προερχόμενοι από ομάδες ακραίων, που έχουν διακριθεί για έξαλλες και αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και πράξεις στο πλαίσιο της δράσης δεξιόστροφων αποκομμάτων.
Οι ίδιοι υποστηρίζουν και την επιβολή αυστηρότερων και ακραίων ποινών σε βάρος των καταδίκων. Αποδέχονται τις χωρίς δίκη φυλακίσεις των υποδίκων και αγωνίζονται ν’ αποδείξουν, ότι αυτοί, κατ’ εξαίρεση, είναι δήθεν “ευαίσθητοι” και αντίπαλοι του εγκλήματος. Επιθυμούν, σύμφωνα με τις κατά κανόνα αντιδημοκρατικές και εξτρεμιστικές δηλώσεις τους, να επικρατεί “ο νόμος και η τάξη”. Στην πραγματικότητα, με την υποστήριξη της επαναφοράς της θανατικής ποινής, της διατήρησης ακραίων ποινών, όπως της απάνθρωπης ποινής της ισόβιας κάθειρξης, την οποία λατρεύουν, καθώς και της μη μετατροπής των ποινών σε χρηματικές, προσπαθούν οι εν λόγω με τις ακραίες δηλώσεις ν’ αποσπάσουν συμπάθειες από τους ανενημέρωτους πολίτες και, μαζί με αυτές, να στρατολογήσουν οπαδούς και ψήφους.
Όμως, όσο πιο απεχθές και βαρύ είναι ένα έγκλημα, τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η προσοχή και η σοβαρότητα της αντιμετώπισής του εκ μέρους της δικαιοδοτικής εξουσίας της Πολιτείας, με την αποφυγή ποινικών ακροτήτων, αδικιών καθώς και άτοπων καταστάσεων.
Στις περιπτώσεις της λεγόμενης μεγάλης και σοβαρής εγκληματικότητας, πάντοτε θα δημιουργείται ο κίνδυνος άδικων διώξεων και ακόμη πιο άδικων καταδικών, πολλές φορές αθώων. Αυτό οφείλεται στην κατακραυγή που προξενεί το σοβαρό και απεχθές έγκλημα, εξ αιτίας της οποίας οι επιλαμβανόμενοι δικαστικοί Λειτουργοί (καθώς και οι λαϊκοί δικαστές – οι ένορκοι) επηρεάζονται και εμποδίζονται ν’ ασκήσουν με νηφαλιότητα, αντικειμενικότητα και ευθυκρισία τα καθήκοντά τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δικάζει ο αχαλίνωτος Τύπος, με τους πηχυαίους και παραπλανητικούς τίτλους, δικάζει η κατευθυνόμενη Τηλεόραση, δικάζουν οι τρόφιμοι των τηλεοπτικών παραθύρων. Δικάζουν οι πάντες εκτός από τους θεσμικά αρμόδιους.
Στις ίδιες περιπτώσεις, εμφανίζονται οι συνήθως ημιμαθείς ή αμαθείς που διεκδικούν δόξα και θέση Ιεροεξεταστών ή κηνσόρων, οπότε επαναφέρεται στην επικαιρότητα το αίτημά τους για την “επαναφορά” της θανατικής ποινής.
Λόγω της επίδρασης που ασκεί η τηλεοπτική οθόνη στα ευκόλως χειραγωγούμενα πλήθη, ειδικά στη χώρα μας, όπου επικρατεί η ημιμάθεια και η αμάθεια, υπάρχει σοβαρότατος κίνδυνος όχι επαναφοράς του εγκλήματος της θανατικής ποινής (που διέπραττε για πολλές δεκαετίες το Κράτος), αλλά διατήρησης του ίδιου επιπέδου των ακραίων ποινών, τις οποίες έχουν εθιστεί να επιβάλλουν τα Δικαστήρια και ν’ ανέχεται η Κοινωνία.
Γι’ αυτό, είναι επιτακτική η ανάγκη να ενημερωθεί ο Πολίτης από τους επαΐοντες, τους ειδικούς επιστήμονες σχετικά με το απαράδεκτο της θανατικής ποινής αλλά και σχετικά με την ανάγκη εξανθρωπισμού του λεγόμενου “σωφρονιστικού” συστήματος (δια της κατάργησης των επιβαλλόμενων ακραίων ποινών), που δεν είναι ούτε “σωφρονιστικό” ούτε “σύστημα”.